Źródło
Data wydania (zgodnie z kalendarzem gregoriańskim): 30 października 1812
Archiwum Główne Akt Dawnych, Rada Ministrów II 168, s. 35-37.
Kontekst historyczny
Wykonywanie przez Żydów zawodów związanych z produkcją i obrotem alkoholem było w Księstwie Warszawskim szeroko krytykowane w debacie publicznej oraz w gronie ministerialnym. Stanowiło to kontynuację poglądów obecnych w debatach publicznych w okresie Sejmu Wielkiego (1788-1792). Zgodnie z dominującą tezą, to Żydzi odpowiedzialni byli za rozpijanie chłopów, a więc również za ich upadek moralny oraz nędzę. Przypisywano im stosowanie nieuczciwych technik – manipulowanie nieświadomymi chłopami, aby zachęcać ich do większego spożycia alkoholu; krytykowano także praktykę udzielania kredytów na zakup alkoholu pod zastaw żywego inwentarza, którego utrata skutkowała
wyraźnym pogorszeniem stanu materialnego całej rodziny. W świetle tego poglądu, aby poprawić kondycję włościan, należało usunąć przyczynę ich nieszczęścia, a więc wprowadzić głęboką reformę do całego systemu produkcji i obrotu alkoholem poprzez wyrugowanie z niego Żydów. Wierzono, że w ten sposób uzdrowiona zostanie sytuacja na wsi[1]. Dlatego też ministrowie Księstwa Warszawskiego przygotowali projekt dekretu zakazującego Żydom obecności w tej branży w charakterze osób produkujących oraz obracających alkoholem. Monarcha projekt zaakceptował i podpisał go 30 października 1812 r. Przepisy te, zapowiadające zmianę mającą objąć tysiące rodzin żydowskich[2] , okazały się ostatecznie zbyt restrykcyjne i tuż przed nadejściem zapowiadanego terminu wejścia zakazu w życie opóźniono go o kolejny rok, co w kolejnym roku powtórzono. Pojawiła się jednakże inna zmiana niekorzystna z punktu widzenia osób prowadzących działalność propinacyjną – stale podnoszono wysokość opłaty za przyznanie konsensu na tę działalność[3] . Prowadziło to do ubożenia osób zajmujących się tą działalnością i stopniowego odpływu części osób do miast i
innych zawodów[4] . Do całkowitego wyrugowania Żydów z tej branży jednak nie doszło,
jeszcze pod koniec XIX wieku żydowski karczmarz był w Królestwie Polskim dosyć typową
postacią[5].
Dokument
Wypis z Protokółu Sekretariatu Stanu
W Pałacu Naszym w Dreźnie[6] dnia 30 miesiąca Października 1812 Roku
Frederyk August[7] z Bożey Łaski Król Saski, Xiąże Warszawski etc. etc.
Zważywszy iż w teraźnieyszem Żydów położeniu, prowadzenie przez nich handlu, fabrykacyi i szynkowania trunków staie się szkodliwem dla mieszkańców Xięstwa Naszego Warszawskiego, a szczególnie włościan, chcąc oraz przywieść familie Żydowskie dotąd temi professyami bawiące się, do pożytecznieyszych dla ogółu kraiu zatrudnieni, na przełożenie Ministra Naszego Policyi[8] i po wysłuchaniu Naszey Rady Stanu, postanowiliśmy i stanowimy:
Artykuł 1.
Od dnia pierwszego Lipca tysiąc ośmset czternastego roku, aż dopokąd nie znaydziemy się dostatecznie powodowanemi do uczynienia iakowey odmiany w nienieyszem postanowieniu nie będzie wolno żadnemu żydowi ani żydówce bądź w mieście bądź na wsi handlować, fabrykować ani szynkować żadnego gatunku trunków, czy to pod własnym, czy pod cudzem imieniem, czy na własny czy na cudzy rachunek, pod nazwiskiem kompanistów, faktorów, pomocników, służących, wyrobników lub pod jakimkolwiek bądź innym Tytułem. Nie będzie wolno również mieszkać Żydom po karczmach, szynkach lub browarach.
Artykuł 2.
Uchybiaiący powyższym przepisom nie tylko podpadnie utracie posiadanych przez siebie trunków na rzecz Skarbu, ale nadto do zapłaty podwoyney ich wartości dla delatora[9] będą zmuszeni.
Artykuł 3.
Każdy iakiegokolwiek bądź innego wyznania pomagaiący żydowi do prowadzenia professyi w Artykule 1. wymienioney, czy to przez udzielenie mu swego Imienia, czy przez przypuszczenie do współki, użycia do posługi, oddawania na skład lub przechowywania trunków, podpadnie równymże karom, w Artykule 2.
Artykuł 4.
Każdy Urzędnik dopuszczaiący przestąpienia powyższych przepisów będzie w miarę winy [?] po przekonaniu, skazanym, a nawet z urzędu natychmiast złożonym, w szczególności zaś Podprefekci i Wóyci po wsiach, Prezydenci, Burmistrze, Kommisarze Cyrkułów lub urzędnicy policyini po miastach będą oprócz tego odpowiedzialnemi z własnych maiątków za uiszczenie kary w Artykule 2. obostrzoney. Jeżeli w ich obwodzie okaże się iakie przestąpienie powyższych przepisów, o którychby natomiast władzy wyższey nie donieśli, w czem składanie się niewiadomością za żadną wymówkę przyiętym nie będzie.
Artykuł 5.
Wolno iest właścicielowi gorzelni trzymać w swey służbie żyda iako palacza czyli gorzelnika, który uważany iako rzemieślnik nie może ani szynkować, ani przedawać, ani na siebie wyrabiać trunków pod temi samemi karami, iakie wyżey są wyliczone. Utrzymywanie żydów iako palaczów czyli gorzelników iest tyko pozwolonem aż do pierwszego Lipca roku tysiąc ośmset piętnastego.
Wykonanie nienieyszego Dekretu, który w Dzienniku Praw ma być umieszczony, Ministrom
Naszym Spraw wewnętrznych[10] i policyi polecamy.
(podpisano) Frederyk AugustPrzez Króla
Minister Sekretarz Stanu
Stanisław Breza[11]
[1] Szerzej na ten temat: K. Kaczyńska, Żydowskie osadnictwo wiejskie w świetle ankiety włościańskiej 1814 roku: postrzeganie Żydów a rzeczywistość społeczno-gospodarcza na początku XIX wieku, „Studia Judaica” 25/50 (2022), s. 240-258.
[2] Według danych statystycznych w 1810 r. z propinacji utrzymywało się w Księstwie Warszawskim ponad 75 865 osób. Henryk Grossman, Struktura społeczna i gospodarcza Księstwa Warszawskiego na podstawie spisów ludności 1808 i 1810 roku, „Kwartalnik Statystyczny” 2 (1925), z. 1, s. 58-59.
[3] Jak podaje Raphael Mahler, Hasidism and the Jewish Enlightenment: Their Confrontation in Galicia and Poland in the First Half of the Nineteenth Century, Philadelphia 1985, s. 178, w 1824 r. opłata ta była
ośmiokrotnie wyższa niż w 1814 r.; zob. też: K. Kaczyńska, Żydowskie osadnictwo wiejskie…, s. 261.
[4] W 1814 r. działalnością tą trudniło się 17 561 osób, podczas gdy w 1822 roku już tylko 3996. R. Mahler,
Hasidism and the Jewish Enlightenment…, s. 179.
[5] G. Dynner, Yankel’s Tavern. Jews, Liquor, and Life in the Kingdom of Poland, New York 2014.
[6] Drezno było główną siedzibą Fryderyka Augusta, króla saskiego i księcia warszawskiego.
[7] Fryderyk August (1750-1827) – książę saski z dynastii Wettynów, książę elektor Saksonii (w latach 1763-1806), król Saksonii (1806-1827) oraz książę warszawski (1807-1815). Nad Wisłą, mimo oficjalnego tytułu książęcego, nazywany był również potocznie królem.
[8] Ministrem policji był wówczas Ignacy Sobolewski (1770-1846). Wcześniej sprawował funkcję sekretarza Rady Stanu, Rady Ministrów i Sądu Kasacyjnego, a następnie radcy stanu oraz zastępcy ministra spraw
wewnętrznych. Z uwagi na pieczę, jaką jego ministerium sprawowało nad ludnością żydowską, zapewne zetknął się wtedy szerzej ze sprawami tej grupy mieszkańców i zainteresował się sposobami wpływania na nich. W pełni samodzielnie wypowiadał się w tym zakresie dopiero jako minister policji, którym był od listopada 1811 r. Wówczas uwydatniła się z całą mocą jego stanowczość względem ludności żydowskiej. Ton jego wypowiedzi był radykalniejszy niż innych ministrów. Projekt dekretu wraz z obszernymi wyjaśnieniami Sobolewskiego znajduje się w: AGAD, Rada Ministrów II 168, s. 17-31.
[9] tj. donosiciela
[10] Funkcję ministra spraw wewnętrznych sprawował wówczas Tadeusz Mostowski (1755-1821).
[11] Stanisław Breza, właśc. Stanisław Kajetan Krystian Breza z Goraja, herbu Breza (1752-1847) – minister-
sekretarz stanu w okresie Księstwa Warszawskiego. Jego aparatem pomocniczym był Sekretariat Stanu
Księstwa Warszawskiego, a jego główną siedzib było Drezno, gdzie blisko współpracował z monarchą.
Aktywność polityczną rozpoczął już w okresie Sejmu Wielkiego, popierając Konstytucję. Pełnił wówczas
ponadto funkcję szambelana królewskiego.