Gdy przyjdziecie do ziemi Izraela i będziecie sadzić wszelkie drzewo rodzące jadalny owoc, będzie wam ten owoc wzbroniony – przez trzy lata będzie wam wzbroniony i jedzony nie będzie. A w czwartym roku wszelki jego owoc będzie święty i jedzony tylko w Jerozolimie, na chwałę Boga. A w piątym roku możecie jeść jego owoc. Przestrzegaj tego prawa żeby zwiększyć swój plon. Ja Bóg, jestem waszym Bogiem.
Księga Kapłańska, Kedoszim, 19:23–25
Pochodzące z czasów Drugiej Świątyni (ok. 550–520 p.n.e.) Tu Bi-Szwat, znane także jako Rosz Ha-Szana lailanot, było pierwotnie Nowym Rokiem Drzew.
W czasach Świątyni Jerozolimskiej święto to oznaczało nie tylko symboliczny początek roku „podatkowego” dla dziesięciny z owoców drzew, ale także czas, w którym społeczność dbała o pomocników świątynnych (Lewitów) oraz osoby ubogie.
Wiek drzew był obliczany, aby dokładnie oddzielić owoce roku poprzedniego od nowego. Przykazanie zabraniało spożywania owoców z drzew do trzeciego roku włącznie od posadzenia. Dopiero w piątym roku owoce mogły być konsumowane, ponieważ w czwartym roku były dedykowane Bogu.
Przyjęta miara określająca lata drzewa między dwoma 15 Szwat ułatwiała składanie dziesięciny. Deszcze poprzedniego roku gwarantowały, że owoce osiągną wymagany stopień dojrzałości, stając się częścią dziesięciny, podczas gdy te nie dojrzałe były już uwzględniane w dziesięcinie na kolejny rok.
Chociaż Nowy Rok Drzew nie wprowadzał zakazu pracy ani modyfikacji liturgii, towarzyszyła mu atmosfera świąteczna, przypominając o chwale ziemi Izraela – „ziemi mlekiem i miodem płynącej”.
